سونگکران : جشن آب تایلند

جشنواره آب سونگکران در کشور تایلند؛ شهر پاتایا هر ساله از ۱۳ تا ۱۵ آوریل برگزار می‌شود. تایلندی‌ها معتقدند که با پاشیدن آب به یکدیگر، تمام بدبختی‌های سال گذشته را از بین می‌برند و سال نو را با یک شروع تازه، آغاز می‌کنند. اهمیت سونگکران آن قدر زیاد است که یکی از تعطیلات رسمی مهم تایلند به شمار می‌آید و از جمله محبوب ترین مراسم ملی در این کشور است. اگر دوست دارید در مورد آداب این جشنواره بیشتر بدانید با عالی گرد همراه باشید.

سونگکران  چیست؟

سونگکران مراسمی برای دید و بازدید خانواده‌ها، رفتن به عبادتگاه‌ها و خانه تکانی سالانه است. خیلی از  تایلندی‌ها این تعطیلات را در کنار خانواده و دوستان خود می‌گذرانند.

تاریخچه‌ی رویداد سونگکران

این جشن تا سال ۱۸۸۸ سال نوی رسمی تایلندی ها به شمار می رفت. از آن تاریخ تا سال ۱۹۴۰ زمان برپایی این جشن یک زمان ثابت و اول آوریل بود. از سال ۱۹۴۰ تاریخ جشن سال نو به اول ژانویه تغییر یافت و سونگکران به عنوان تعطیلات رسمی کشور در تقویم تایلند جای گرفت. این جشن که یکی از مهم ترین و پرطرفدارترین جشن های تایلند است، بهانه ای برای گرد هم آمدن خانواده ها، تمیز کردن خانه ها و بازدید از معابد است.

واژه سونگکران “Songkran” ریشه در کلمه سمکرانتی “saṃkrānti” دارد. این کلمه در زبان سانسکریت به معنای معجزه آسمانی است. برخی هم آن را معادل کلمه عبور یا نزدیک شدن می‌دانند. این فستیوال یکی از فوق العاده ترین جشن‌ها در سراسر دنیا به شمار می‌آید. زیرا هر کاری در آن انجام می‌شود نماد و نشان دهنده موضوع خاصی است. آب بازی قسمتی از جشن سونگکران است. به دلیل این که افراد بسیاری طی این فستیوال به آب بازی می پردازند، اغلب آن را با رسم آب بازی می شناسند. حتی در برخی شهرها با نام جشن آب از آن یاد می شود.

سونگکران در همه جای کشور تایلند از جمله در شهرهای بانکوک، پاتایا و چیانگ‌ مای جشن گرفته می‌شود. در بانکوک مرکز انجام این جشن خااوسان (Khao San) و سیلوم (Silom) است.

افسانه جشن سونگکران

در ورای جشن بزرگ سونگکران، افسانه جذابی وجود دارد که علت برگزاری این مراسم را روایت می‌کند:

در زمان های دور، خدایی به اسم کابیلا پروم (Kabilla Phrom) در آسمان ها زندگی می‌کرد. او که خدای مهربانی بود، یک ویژگی اخلاقی ناشایست داشت و آن هم حسودی بود. کابیلا به هر چیزی که از خودش برتر بود حسودی می‌کرد. روزی به گوشش می‌رسد که روی زمین پسرکی وجود دارد که زبان پرنده ها را متوجه شده و با آن‌ها صحبت کند. این موضوع به شدت حسادت کابیلا را بر می انگیزد و باعث می‌شود به زمین رفته و پسرک را با خود به آسمان‌ها ببرد. اما چهره پسرک باعث بر انگیختن ترحم کابیلا می‌شود. به همین خاطر، خداوند برای او سه معما طرح می‌کند. شرط می‌گذارد که اگر پاسخ آن‌ها را پیدا کند نه تنها از مرگ جان سالم به در می‌برد بلکه کابیلا نیز گردن خودش را می‌زند.

پسرک داستان یک هفته تمام روی معماها فکر می کند اما هیچ پاسخی برای شان نیافت. بالاخره از روی ناامیدی به درختی تکیه می‌دهد. ناگهان صدای یک عقاب را می‌شنود که به فرزندانش می‌گفت:

نگران نباشید، به زودی این پسر ابله خواهد مرد و ما از جنازه او استفاده خواهیم کرد. بعد از این جمله ها، عقاب جواب هر سه معما را برای فرزندانش توضیح می‌دهد و پسرک هم جواب ها را متوجه می‌شود. کابیلا وقتی پاسخ های پسرک را می شنوند، گردنش را می‌زند. اهلِ آسمان به محض مرگ خدا، متوجه یک مشکل بزرگ می شوند؛ این که اگر سر بزرگ کابیلا به زمین بیفتد سبب آتش سوزی خواهد شد. اگر هم درون دریاها سقوط کند آن ها را خشک می‌کند. بنابراین تصمیم می‌گیرند که سر را در اتاقی در آسمان نگهداری کنند.

تایلندی ها می‌گویند که هنوز هم این سر در آسمان ها وجود دارد. بومیان تایلند عقیده دارند که هر سال در زمان سونگکران، درِ اتاقی که سر کابیلا در آن است، باز می‌شود. از یمن وجود او زمین سرسبز شده و بهار می‌آید.